Zorganizowane przez Polską Organizację Wojskową Górnego Śląska miało na celu przywrócenie tego regionu Polsce. Było pierwszym z trzech zbrojnych wystąpień ludności Śląska przeciwko Niemcom. Upadło wprawdzie 24 sierpnia 1919 roku, przygotowało jednak grunt do następnych zrywów. Zarówno wybuch pierwszego, jak kolejnych powstań śląskich, był spowodowany rozczarowaniem ludności polskiej decyzją traktatu wersalskiego w sprawie zarządzenia plebiscytu na Górnym Śląsku. Bezpośrednią przyczyną wybuchu I powstania była masakra w Mysłowicach, gdzie zgromadzeni górnicy wraz z rodzinami domagali się zaległych wypłat. Gdy tłum wtargnął na teren kopalni, oddział niemieckiej straży granicznej – Grenzschutzu otworzył ogień do ludności cywilnej. Zginęło wówczas 10 osób, w tym 13-letni chłopiec. Powstanie objęło kilka powiatów, między innym katowicki, pszczyński i tarnogórski. Uczestnik i zarazem jeden z dowódców zrywu – Józef Termin – wspominał w Polskim Radiu (1973) walki w Bobrku koło Bytomia, gdzie 12-osobowy oddział powstańczy stawił opór przeważającym siłom niemieckim: