Słuchaj online
Po raz kolejny wracamy do tematu dyskryminacji w pracy. Kodeks Pracy wymaga równego traktowania wszystkich pracowników. Teoria jednak z praktyką często w parze nie idą.
Polski rynek pracy jest problematyczny. Jego jakość nadal pozostawia wiele do życzenia. Tak jak inne obszary życia społecznego, od ponad ćwierćwiecza przechodzi dynamiczny proces zmian związanych z transformacją ustrojową. Liczne problemy, nawet jeśli zdiagnozowane, nie są w należyty sposób rozwiązywane, a jednym z największych jest pozycja zawodowa kobiet.
Nie udało się wypracować żadnych instrumentów, które pozwoliłyby realnie zwiększyć poziom zatrudnienia kobiet w różnych grupach wiekowych, aktywizacja zawodowa pozostaje często tylko zapisem na papierze. Dlatego też w audycji Być Kobietą po raz kolejny wracamy do tego problemu, którym na co dzień zajmuje się w Opolu Stowarzyszenie Laboratorium Zmiany.
Przepisy mówią jasno, że żaden pracownik (ani też osoba starająca się o pracę) nie może być dyskryminowana ze względu na płeć, wiek, religię, rasę, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową czy orientację seksualną. Takiej samej ochronie podlegają pracownicy bez względu na to, czy są zatrudnieni na pełen etat czy są na umowie cywilno-prawnej, a także na czas niekreślony czy określony. O ile nierówne traktowanie ze względu na rasę czy religię zdarza się w Polsce incydentalnie, to już z dyskryminacją ze względu na płeć i wiek mamy do czynienia bardzo często. Dyskryminowane są również osoby, które dopiero wchodzą na rynek pracy.
Obecnie kobiety stają się coraz bardziej aktywne zawodowo. Posiadają wysokie kwalifikacje, doświadczenie i zajmują stanowiska kierownicze. Jednak w tej drodze do sukcesu napotykają wiele przeszkód, które często są trudne do pokonania, ponieważ firmy przyjmują polityki dyskryminujące.
Z dyskryminacją ze względu na płeć możemy spotkać się na każdym kroku, zarówno wtedy gdy poszukujemy pracy jak i w trakcie trwania stosunku zatrudnienia. Przekonał się o tym nasz dzisiejszy gość, doktorantka architektury, która podejmując pierwsza pracę doświadczyła dyskryminacji.
Razem z kilkoma innymi dziewczynami brałyśmy na siebie duże projekty, przy których miałyśmy ogrom pracy, w konsekwencji jednak to nie my odnosiłyśmy sukces – tłumaczy nasz gość.
Specjaliści opracowali zestaw trzech pytań, na których odpowiedzi mogą wskazać pracownikowi, czy jest dyskryminowany. Pierwsze pytanie, na które należy sobie odpowiedzieć to – czy określony przepis albo praktyka w firmie dotyczy wszystkich pracowników na określonym stanowisku? Jeśli tak, kwestia zostaje rozwiązana. Jeśli nie – istnieje podejrzenie bezpośredniego nierównego traktowania. Drugie pytanie – czy w praktyce okazuje się, że dane przepisy czy kryteria w firmie, choć pozornie neutralne, dyskryminują określone grupy (na przykład pracowników starszych albo zatrudnionych na niepełny etat)? Decydująca jest jednak odpowiedź na pytanie trzecie – czy dany przepis/stosowane kryterium w firmie jest dozwolone przez prawo? Jeśli odpowiedź brzmi „tak”, nie doszło do dyskryminacji, gdyż prawo zezwala na stosowanie takich kryteriów. Jeśli „nie” – mamy przykład dyskryminacji w miejscu pracy.
Wracamy teraz do rozmowy z naszym gościem, który doświadczył dyskryminacji.
W Polsce działa obecnie wiele instytucji zajmujących się problemami osób, które doświadczyły prześladowań. W Opolu odpowiednią organizacją, do której powinniśmy się zgłosić po pomoc jest Stowarzyszenie Laboratorium Zmiany.
